LXX: Hab.

'Αβακοὺμ

^1:1 τὸ λη̃μμα ὃ εἰ̃δεν Αμβακουμ ὁ προφήτης

^1:2 ἕως τίνος κύριε κεκράξομαι καὶ οὐ μὴ εἰσακούση̨ς βοήσομαι πρὸς σὲ ἀδικούμενος καὶ οὐ σώσεις

^1:3 ἵνα τί μοι ἔδειξας κόπους καὶ πόνους ἐπιβλέπειν ταλαιπωρίαν καὶ ἀσέβειαν ἐξ ἐναντίας μου γέγονεν κρίσις καὶ ὁ κριτὴς λαμβάνει

^1:4 διὰ του̃το διεσκέδασται νόμος καὶ οὐ διεξάγεται εἰς τέλος κρίμα ὅτι ὁ ἀσεβὴς καταδυναστεύει τὸν δίκαιον ἕνεκεν τούτου ἐξελεύσεται τὸ κρίμα διεστραμμένον

^1:5 ἴδετε οἱ καταφρονηταί καὶ ἐπιβλέψατε καὶ θαυμάσατε θαυμάσια καὶ ἀφανίσθητε διότι ἔργον ἐγὼ ἐργάζομαι ἐν ται̃ς ἡμέραις ὑμω̃ν ὃ οὐ μὴ πιστεύσητε ἐάν τις ἐκδιηγη̃ται

^1:6 διότι ἰδοὺ ἐγὼ ἐξεγείρω ἐφ' ὑμα̃ς τοὺς Χαλδαίους τοὺς μαχητάς τὸ ἔθνος τὸ πικρὸν καὶ τὸ ταχινὸν τὸ πορευόμενον ἐπὶ τὰ πλάτη τη̃ς γη̃ς του̃ κατακληρονομη̃σαι σκηνώματα οὐκ αὐτου̃

^1:7 φοβερὸς καὶ ἐπιφανής ἐστιν ἐξ αὐτου̃ τὸ κρίμα αὐτου̃ ἔσται καὶ τὸ λη̃μμα αὐτου̃ ἐξ αὐτου̃ ἐξελεύσεται

^1:8 καὶ ἐξαλου̃νται ὑπὲρ παρδάλεις οἱ ἵπποι αὐτου̃ καὶ ὀξύτεροι ὑπὲρ τοὺς λύκους τη̃ς 'Αραβίας καὶ ἐξιππάσονται οἱ ἱππει̃ς αὐτου̃ καὶ ὁρμήσουσιν μακρόθεν καὶ πετασθήσονται ὡς ἀετὸς πρόθυμος εἰς τὸ φαγει̃ν

^1:9 συντέλεια εἰς ἀσεβει̃ς ἥξει ἀνθεστηκότας προσώποις αὐτω̃ν ἐξ ἐναντίας καὶ συνάξει ὡς ἄμμον αἰχμαλωσίαν

^1:10 καὶ αὐτὸς ἐν βασιλευ̃σιν ἐντρυφήσει καὶ τύραννοι παίγνια αὐτου̃ καὶ αὐτὸς εἰς πα̃ν ὀχύρωμα ἐμπαίξεται καὶ βαλει̃ χω̃μα καὶ κρατήσει αὐτου̃

^1:11 τότε μεταβαλει̃ τὸ πνευ̃μα καὶ διελεύσεται καὶ ἐξιλάσεται αὕτη ἡ ἰσχὺς τω̨̃ θεω̨̃ μου

^1:12 οὐχὶ σὺ ἀπ' ἀρχη̃ς κύριε ὁ θεὸς ὁ ἅγιός μου καὶ οὐ μὴ ἀποθάνωμεν κύριε εἰς κρίμα τέταχας αὐτόν καὶ ἔπλασέν με του̃ ἐλέγχειν παιδείαν αὐτου̃

^1:13 καθαρὸς ὀφθαλμὸς του̃ μὴ ὁρα̃ν πονηρά καὶ ἐπιβλέπειν ἐπὶ πόνους οὐ δυνήση̨ ἵνα τί ἐπιβλέπεις ἐπὶ καταφρονου̃ντας παρασιωπήση̨ ἐν τω̨̃ καταπίνειν ἀσεβη̃ τὸν δίκαιον

^1:14 καὶ ποιήσεις τοὺς ἀνθρώπους ὡς τοὺς ἰχθύας τη̃ς θαλάσσης καὶ ὡς τὰ ἑρπετὰ τὰ οὐκ ἔχοντα ἡγούμενον

^1:15 συντέλειαν ἐν ἀγκίστρω̨ ἀνέσπασεν καὶ εἵλκυσεν αὐτὸν ἐν ἀμφιβλήστρω̨ καὶ συνήγαγεν αὐτὸν ἐν ται̃ς σαγήναις αὐτου̃ ἕνεκεν τούτου εὐφρανθήσεται καὶ χαρήσεται ἡ καρδία αὐτου̃

^1:16 ἕνεκεν τούτου θύσει τη̨̃ σαγήνη̨ αὐτου̃ καὶ θυμιάσει τω̨̃ ἀμφιβλήστρω̨ αὐτου̃ ὅτι ἐν αὐτοι̃ς ἐλίπανεν μερίδα αὐτου̃ καὶ τὰ βρώματα αὐτου̃ ἐκλεκτά

^1:17 διὰ του̃το ἀμφιβαλει̃ τὸ ἀμφίβληστρον αὐτου̃ καὶ διὰ παντὸς ἀποκτέννειν ἔθνη οὐ φείσεται

^2:1 ἐπὶ τη̃ς φυλακη̃ς μου στήσομαι καὶ ἐπιβήσομαι ἐπὶ πέτραν καὶ ἀποσκοπεύσω του̃ ἰδει̃ν τί λαλήσει ἐν ἐμοὶ καὶ τί ἀποκριθω̃ ἐπὶ τὸν ἔλεγχόν μου

^2:2 καὶ ἀπεκρίθη πρός με κύριος καὶ εἰ̃πεν γράψον ὅρασιν καὶ σαφω̃ς ἐπὶ πυξίον ὅπως διώκη̨ ὁ ἀναγινώσκων αὐτά

^2:3 διότι ἔτι ὅρασις εἰς καιρὸν καὶ ἀνατελει̃ εἰς πέρας καὶ οὐκ εἰς κενόν ἐὰν ὑστερήση̨ ὑπόμεινον αὐτόν ὅτι ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ μὴ χρονίση̨

^2:4 ἐὰν ὑποστείληται οὐκ εὐδοκει̃ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτω̨̃ ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεώς μου ζήσεται

^2:5 ὁ δὲ κατοινωμένος καὶ καταφρονητὴς ἀνὴρ ἀλαζών οὐδὲν μὴ περάνη̨ ὃς ἐπλάτυνεν καθὼς ὁ ἅ̨δης τὴν ψυχὴν αὐτου̃ καὶ οὑ̃τος ὡς θάνατος οὐκ ἐμπιπλάμενος καὶ ἐπισυνάξει ἐπ' αὐτὸν πάντα τὰ ἔθνη καὶ εἰσδέξεται πρὸς αὐτὸν πάντας τοὺς λαούς

^2:6 οὐχὶ ταυ̃τα πάντα παραβολὴν κατ' αὐτου̃ λήμψονται καὶ πρόβλημα εἰς διήγησιν αὐτου̃ καὶ ἐρου̃σιν οὐαὶ ὁ πληθύνων ἑαυτω̨̃ τὰ οὐκ ὄντα αὐτου̃ ἕως τίνος καὶ βαρύνων τὸν κλοιὸν αὐτου̃ στιβαρω̃ς

^2:7 ὅτι ἐξαίφνης ἀναστήσονται δάκνοντες αὐτόν καὶ ἐκνήψουσιν οἱ ἐπίβουλοί σου καὶ ἔση̨ εἰς διαρπαγὴν αὐτοι̃ς

^2:8 διότι σὺ ἐσκύλευσας ἔθνη πολλά σκυλεύσουσίν σε πάντες οἱ ὑπολελειμμένοι λαοὶ δι' αἵματα ἀνθρώπων καὶ ἀσεβείας γη̃ς καὶ πόλεως καὶ πάντων τω̃ν κατοικούντων αὐτήν

^2:9 ὠ̃ ὁ πλεονεκτω̃ν πλεονεξίαν κακὴν τω̨̃ οἴκω̨ αὐτου̃ του̃ τάξαι εἰς ὕψος νοσσιὰν αὐτου̃ του̃ ἐκσπασθη̃ναι ἐκ χειρὸς κακω̃ν

^2:10 ἐβουλεύσω αἰσχύνην τω̨̃ οἴκω̨ σου συνεπέρανας λαοὺς πολλούς καὶ ἐξήμαρτεν ἡ ψυχή σου

^2:11 διότι λίθος ἐκ τοίχου βοήσεται καὶ κάνθαρος ἐκ ξύλου φθέγξεται αὐτά

^2:12 οὐαὶ ὁ οἰκοδομω̃ν πόλιν ἐν αἵμασιν καὶ ἑτοιμάζων πόλιν ἐν ἀδικίαις

^2:13 οὐ ταυ̃τά ἐστιν παρὰ κυρίου παντοκράτορος καὶ ἐξέλιπον λαοὶ ἱκανοὶ ἐν πυρί καὶ ἔθνη πολλὰ ὠλιγοψύχησαν

^2:14 ὅτι πλησθήσεται ἡ γη̃ του̃ γνω̃ναι τὴν δόξαν κυρίου ὡς ὕδωρ κατακαλύψει αὐτούς

^2:15 ὠ̃ ὁ ποτίζων τὸν πλησίον αὐτου̃ ἀνατροπη̨̃ θολερα̨̃ καὶ μεθύσκων ὅπως ἐπιβλέπη̨ ἐπὶ τὰ σπήλαια αὐτω̃ν

^2:16 πλησμονὴν ἀτιμίας ἐκ δόξης πίε καὶ σὺ καὶ διασαλεύθητι καὶ σείσθητι ἐκύκλωσεν ἐπὶ σὲ ποτήριον δεξια̃ς κυρίου καὶ συνήχθη ἀτιμία ἐπὶ τὴν δόξαν σου

^2:17 διότι ἀσέβεια του̃ Λιβάνου καλύψει σε καὶ ταλαιπωρία θηρίων πτοήσει σε διὰ αἵματα ἀνθρώπων καὶ ἀσεβείας γη̃ς καὶ πόλεως καὶ πάντων τω̃ν κατοικούντων αὐτήν

^2:18 τί ὠφελει̃ γλυπτόν ὅτι ἔγλυψαν αὐτό ἔπλασαν αὐτὸ χώνευμα φαντασίαν ψευδη̃ ὅτι πέποιθεν ὁ πλάσας ἐπὶ τὸ πλάσμα αὐτου̃ του̃ ποιη̃σαι εἴδωλα κωφά

^2:19 οὐαὶ ὁ λέγων τω̨̃ ξύλω̨ ἔκνηψον ἐξεγέρθητι καὶ τω̨̃ λίθω̨ ὑψώθητι καὶ αὐτό ἐστιν φαντασία του̃το δέ ἐστιν ἔλασμα χρυσίου καὶ ἀργυρίου καὶ πα̃ν πνευ̃μα οὐκ ἔστιν ἐν αὐτω̨̃

^2:20 ὁ δὲ κύριος ἐν ναω̨̃ ἁγίω̨ αὐτου̃ εὐλαβείσθω ἀπὸ προσώπου αὐτου̃ πα̃σα ἡ γη̃

^3:1 προσευχὴ Αμβακουμ του̃ προφήτου μετὰ ὠ̨δη̃ς

^3:2 κύριε εἰσακήκοα τὴν ἀκοήν σου καὶ ἐφοβήθην κατενόησα τὰ ἔργα σου καὶ ἐξέστην ἐν μέσω̨ δύο ζώ̨ων γνωσθήση̨ ἐν τω̨̃ ἐγγίζειν τὰ ἔτη ἐπιγνωσθήση̨ ἐν τω̨̃ παρει̃ναι τὸν καιρὸν ἀναδειχθήση̨ ἐν τω̨̃ ταραχθη̃ναι τὴν ψυχήν μου ἐν ὀργη̨̃ ἐλέους μνησθήση̨

^3:3 ὁ θεὸς ἐκ Θαιμαν ἥξει καὶ ὁ ἅγιος ἐξ ὄρους κατασκίου δασέος διάψαλμα ἐκάλυψεν οὐρανοὺς ἡ ἀρετὴ αὐτου̃ καὶ αἰνέσεως αὐτου̃ πλήρης ἡ γη̃

^3:4 καὶ φέγγος αὐτου̃ ὡς φω̃ς ἔσται κέρατα ἐν χερσὶν αὐτου̃ καὶ ἔθετο ἀγάπησιν κραταιὰν ἰσχύος αὐτου̃

^3:5 πρὸ προσώπου αὐτου̃ πορεύσεται λόγος καὶ ἐξελεύσεται ἐν πεδίλοις οἱ πόδες αὐτου̃

^3:6 ἔστη καὶ ἐσαλεύθη ἡ γη̃ ἐπέβλεψεν καὶ διετάκη ἔθνη διεθρύβη τὰ ὄρη βία̨ ἐτάκησαν βουνοὶ αἰώνιοι

^3:7 πορείας αἰωνίας αὐτου̃ ἀντὶ κόπων εἰ̃δον σκηνώματα Αἰθιόπων πτοηθήσονται καὶ αἱ σκηναὶ γη̃ς Μαδιαμ

^3:8 μὴ ἐν ποταμοι̃ς ὠργίσθης κύριε ἢ ἐν ποταμοι̃ς ὁ θυμός σου ἢ ἐν θαλάσση̨ τὸ ὅρμημά σου ὅτι ἐπιβήση̨ ἐπὶ τοὺς ἵππους σου καὶ ἡ ἱππασία σου σωτηρία

^3:9 ἐντείνων ἐντενει̃ς τὸ τόξον σου ἐπὶ τὰ σκη̃πτρα λέγει κύριος διάψαλμα ποταμω̃ν ῥαγήσεται γη̃

^3:10 ὄψονταί σε καὶ ὠδινήσουσιν λαοί σκορπίζων ὕδατα πορείας αὐτου̃ ἔδωκεν ἡ ἄβυσσος φωνὴν αὐτη̃ς ὕψος φαντασίας αὐτη̃ς

^3:11 ἐπήρθη ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη ἔστη ἐν τη̨̃ τάξει αὐτη̃ς εἰς φω̃ς βολίδες σου πορεύσονται εἰς φέγγος ἀστραπη̃ς ὅπλων σου

^3:12 ἐν ἀπειλη̨̃ ὀλιγώσεις γη̃ν καὶ ἐν θυμω̨̃ κατάξεις ἔθνη

^3:13 ἐξη̃λθες εἰς σωτηρίαν λαου̃ σου του̃ σω̃σαι τοὺς χριστούς σου ἔβαλες εἰς κεφαλὰς ἀνόμων θάνατον ἐξήγειρας δεσμοὺς ἕως τραχήλου διάψαλμα

^3:14 διέκοψας ἐν ἐκστάσει κεφαλὰς δυναστω̃ν σεισθήσονται ἐν αὐτη̨̃ διανοίξουσιν χαλινοὺς αὐτω̃ν ὡς ἔσθων πτωχὸς λάθρα̨

^3:15 καὶ ἐπεβίβασας εἰς θάλασσαν τοὺς ἵππους σου ταράσσοντας ὕδωρ πολύ

^3:16 ἐφυλαξάμην καὶ ἐπτοήθη ἡ κοιλία μου ἀπὸ φωνη̃ς προσευχη̃ς χειλέων μου καὶ εἰση̃λθεν τρόμος εἰς τὰ ὀστα̃ μου καὶ ὑποκάτωθέν μου ἐταράχθη ἡ ἕξις μου ἀναπαύσομαι ἐν ἡμέρα̨ θλίψεως του̃ ἀναβη̃ναι εἰς λαὸν παροικίας μου

^3:17 διότι συκη̃ οὐ καρποφορήσει καὶ οὐκ ἔσται γενήματα ἐν ται̃ς ἀμπέλοις ψεύσεται ἔργον ἐλαίας καὶ τὰ πεδία οὐ ποιήσει βρω̃σιν ἐξέλιπον ἀπὸ βρώσεως πρόβατα καὶ οὐχ ὑπάρχουσιν βόες ἐπὶ φάτναις

^3:18 ἐγὼ δὲ ἐν τω̨̃ κυρίω̨ ἀγαλλιάσομαι χαρήσομαι ἐπὶ τω̨̃ θεω̨̃ τω̨̃ σωτη̃ρί μου

^3:19 κύριος ὁ θεὸς δύναμίς μου καὶ τάξει τοὺς πόδας μου εἰς συντέλειαν ἐπὶ τὰ ὑψηλὰ ἐπιβιβα̨̃ με του̃ νικη̃σαι ἐν τη̨̃ ὠ̨δη̨̃ αὐτου̃

Книго

[X]