LXX: Eccles.

'Εκκλησιαστὴς

^1:1 ῥήματα 'Εκκλησιαστου̃ υἱου̃ Δαυιδ βασιλέως Ισραηλ ἐν Ιερουσαλημ

^1:2 ματαιότης ματαιοτήτων εἰ̃πεν ὁ 'Εκκλησιαστής ματαιότης ματαιοτήτων τὰ πάντα ματαιότης

^1:3 τίς περισσεία τω̨̃ ἀνθρώπω̨ ἐν παντὶ μόχθω̨ αὐτου̃ ὡ̨̃ μοχθει̃ ὑπὸ τὸν ἥλιον

^1:4 γενεὰ πορεύεται καὶ γενεὰ ἔρχεται καὶ ἡ γη̃ εἰς τὸν αἰω̃να ἕστηκεν

^1:5 καὶ ἀνατέλλει ὁ ἥλιος καὶ δύνει ὁ ἥλιος καὶ εἰς τὸν τόπον αὐτου̃ ἕλκει

^1:6 ἀνατέλλων αὐτὸς ἐκει̃ πορεύεται πρὸς νότον καὶ κυκλοι̃ πρὸς βορρα̃ν κυκλοι̃ κυκλω̃ν πορεύεται τὸ πνευ̃μα καὶ ἐπὶ κύκλους αὐτου̃ ἐπιστρέφει τὸ πνευ̃μα

^1:7 πάντες οἱ χείμαρροι πορεύονται εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἡ θάλασσα οὐκ ἔσται ἐμπιμπλαμένη εἰς τόπον οὑ̃ οἱ χείμαρροι πορεύονται ἐκει̃ αὐτοὶ ἐπιστρέφουσιν του̃ πορευθη̃ναι

^1:8 πάντες οἱ λόγοι ἔγκοποι οὐ δυνήσεται ἀνὴρ του̃ λαλει̃ν καὶ οὐκ ἐμπλησθήσεται ὀφθαλμὸς του̃ ὁρα̃ν καὶ οὐ πληρωθήσεται οὐ̃ς ἀπὸ ἀκροάσεως

^1:9 τί τὸ γεγονός αὐτὸ τὸ γενησόμενον καὶ τί τὸ πεποιημένον αὐτὸ τὸ ποιηθησόμενον καὶ οὐκ ἔστιν πα̃ν πρόσφατον ὑπὸ τὸν ἥλιον

^1:10 ὃς λαλήσει καὶ ἐρει̃ ἰδὲ του̃το καινόν ἐστιν ἤδη γέγονεν ἐν τοι̃ς αἰω̃σιν τοι̃ς γενομένοις ἀπὸ ἔμπροσθεν ἡμω̃ν

^1:11 οὐκ ἔστιν μνήμη τοι̃ς πρώτοις καί γε τοι̃ς ἐσχάτοις γενομένοις οὐκ ἔσται αὐτοι̃ς μνήμη μετὰ τω̃ν γενησομένων εἰς τὴν ἐσχάτην

^1:12 ἐγὼ 'Εκκλησιαστὴς ἐγενόμην βασιλεὺς ἐπὶ Ισραηλ ἐν Ιερουσαλημ

^1:13 καὶ ἔδωκα τὴν καρδίαν μου του̃ ἐκζητη̃σαι καὶ του̃ κατασκέψασθαι ἐν τη̨̃ σοφία̨ περὶ πάντων τω̃ν γινομένων ὑπὸ τὸν οὐρανόν ὅτι περισπασμὸν πονηρὸν ἔδωκεν ὁ θεὸς τοι̃ς υἱοι̃ς του̃ ἀνθρώπου του̃ περισπα̃σθαι ἐν αὐτω̨̃

^1:14 εἰ̃δον σὺν πάντα τὰ ποιήματα τὰ πεποιημένα ὑπὸ τὸν ἥλιον καὶ ἰδοὺ τὰ πάντα ματαιότης καὶ προαίρεσις πνεύματος

^1:15 διεστραμμένον οὐ δυνήσεται του̃ ἐπικοσμηθη̃ναι καὶ ὑστέρημα οὐ δυνήσεται του̃ ἀριθμηθη̃ναι

^1:16 ἐλάλησα ἐγὼ ἐν καρδία̨ μου τω̨̃ λέγειν ἐγὼ ἰδοὺ ἐμεγαλύνθην καὶ προσέθηκα σοφίαν ἐπὶ πα̃σιν οἳ ἐγένοντο ἔμπροσθέν μου ἐν Ιερουσαλημ καὶ καρδία μου εἰ̃δεν πολλά σοφίαν καὶ γνω̃σιν

^1:17 καὶ ἔδωκα καρδίαν μου του̃ γνω̃ναι σοφίαν καὶ γνω̃σιν παραβολὰς καὶ ἐπιστήμην ἔγνων ὅτι καί γε του̃τ' ἔστιν προαίρεσις πνεύματος

^1:18 ὅτι ἐν πλήθει σοφίας πλη̃θος γνώσεως καὶ ὁ προστιθεὶς γνω̃σιν προσθήσει ἄλγημα

^2:1 εἰ̃πον ἐγὼ ἐν καρδία̨ μου δευ̃ρο δὴ πειράσω σε ἐν εὐφροσύνη̨ καὶ ἰδὲ ἐν ἀγαθω̨̃ καὶ ἰδοὺ καί γε του̃το ματαιότης

^2:2 τω̨̃ γέλωτι εἰ̃πα περιφορὰν καὶ τη̨̃ εὐφροσύνη̨ τί του̃το ποιει̃ς

^2:3 κατεσκεψάμην ἐν καρδία̨ μου του̃ ἑλκύσαι εἰς οἰ̃νον τὴν σάρκα μου καὶ καρδία μου ὡδήγησεν ἐν σοφία̨ καὶ του̃ κρατη̃σαι ἐπ' ἀφροσύνη̨ ἕως οὑ̃ ἴδω ποι̃ον τὸ ἀγαθὸν τοι̃ς υἱοι̃ς του̃ ἀνθρώπου ὃ ποιήσουσιν ὑπὸ τὸν ἥλιον ἀριθμὸν ἡμερω̃ν ζωη̃ς αὐτω̃ν

^2:4 ἐμεγάλυνα ποίημά μου ὠ̨κοδόμησά μοι οἴκους ἐφύτευσά μοι ἀμπελω̃νας

^2:5 ἐποίησά μοι κήπους καὶ παραδείσους καὶ ἐφύτευσα ἐν αὐτοι̃ς ξύλον πα̃ν καρπου̃

^2:6 ἐποίησά μοι κολυμβήθρας ὑδάτων του̃ ποτίσαι ἀπ' αὐτω̃ν δρυμὸν βλαστω̃ντα ξύλα

^2:7 ἐκτησάμην δούλους καὶ παιδίσκας καὶ οἰκογενει̃ς ἐγένοντό μοι καί γε κτη̃σις βουκολίου καὶ ποιμνίου πολλὴ ἐγένετό μοι ὑπὲρ πάντας τοὺς γενομένους ἔμπροσθέν μου ἐν Ιερουσαλημ

^2:8 συνήγαγόν μοι καί γε ἀργύριον καὶ χρυσίον καὶ περιουσιασμοὺς βασιλέων καὶ τω̃ν χωρω̃ν ἐποίησά μοι ἄ̨δοντας καὶ ἀ̨δούσας καὶ ἐντρυφήματα υἱω̃ν του̃ ἀνθρώπου οἰνοχόον καὶ οἰνοχόας

^2:9 καὶ ἐμεγαλύνθην καὶ προσέθηκα παρὰ πάντας τοὺς γενομένους ἔμπροσθέν μου ἐν Ιερουσαλημ καί γε σοφία μου ἐστάθη μοι

^2:10 καὶ πα̃ν ὃ ἤ̨τησαν οἱ ὀφθαλμοί μου οὐχ ὑφει̃λον ἀπ' αὐτω̃ν οὐκ ἀπεκώλυσα τὴν καρδίαν μου ἀπὸ πάσης εὐφροσύνης ὅτι καρδία μου εὐφράνθη ἐν παντὶ μόχθω̨ μου καὶ του̃το ἐγένετο μερίς μου ἀπὸ παντὸς μόχθου μου

^2:11 καὶ ἐπέβλεψα ἐγὼ ἐν πα̃σιν ποιήμασίν μου οἱ̃ς ἐποίησαν αἱ χει̃ρές μου καὶ ἐν μόχθω̨ ὡ̨̃ ἐμόχθησα του̃ ποιει̃ν καὶ ἰδοὺ τὰ πάντα ματαιότης καὶ προαίρεσις πνεύματος καὶ οὐκ ἔστιν περισσεία ὑπὸ τὸν ἥλιον

^2:12 καὶ ἐπέβλεψα ἐγὼ του̃ ἰδει̃ν σοφίαν καὶ περιφορὰν καὶ ἀφροσύνην ὅτι τίς ὁ ἄνθρωπος ὃς ἐπελεύσεται ὀπίσω τη̃ς βουλη̃ς τὰ ὅσα ἐποίησεν αὐτήν

^2:13 καὶ εἰ̃δον ἐγὼ ὅτι ἔστιν περισσεία τη̨̃ σοφία̨ ὑπὲρ τὴν ἀφροσύνην ὡς περισσεία του̃ φωτὸς ὑπὲρ τὸ σκότος

^2:14 του̃ σοφου̃ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτου̃ ἐν κεφαλη̨̃ αὐτου̃ καὶ ὁ ἄφρων ἐν σκότει πορεύεται καὶ ἔγνων καί γε ἐγὼ ὅτι συνάντημα ἓν συναντήσεται τοι̃ς πα̃σιν αὐτοι̃ς

^2:15 καὶ εἰ̃πα ἐγὼ ἐν καρδία̨ μου ὡς συνάντημα του̃ ἄφρονος καί γε ἐμοὶ συναντήσεταί μοι καὶ ἵνα τί ἐσοφισάμην ἐγὼ τότε περισσὸν ἐλάλησα ἐν καρδία̨ μου διότι ἄφρων ἐκ περισσεύματος λαλει̃ ὅτι καί γε του̃το ματαιότης

^2:16 ὅτι οὐκ ἔστιν μνήμη του̃ σοφου̃ μετὰ του̃ ἄφρονος εἰς αἰω̃να καθότι ἤδη αἱ ἡμέραι αἱ ἐρχόμεναι τὰ πάντα ἐπελήσθη καὶ πω̃ς ἀποθανει̃ται ὁ σοφὸς μετὰ του̃ ἄφρονος

^2:17 καὶ ἐμίσησα σὺν τὴν ζωήν ὅτι πονηρὸν ἐπ' ἐμὲ τὸ ποίημα τὸ πεποιημένον ὑπὸ τὸν ἥλιον ὅτι τὰ πάντα ματαιότης καὶ προαίρεσις πνεύματος

^2:18 καὶ ἐμίσησα ἐγὼ σὺν πάντα μόχθον μου ὃν ἐγὼ μοχθω̃ ὑπὸ τὸν ἥλιον ὅτι ἀφίω αὐτὸν τω̨̃ ἀνθρώπω̨ τω̨̃ γινομένω̨ μετ' ἐμέ

^2:19 καὶ τίς οἰ̃δεν εἰ σοφὸς ἔσται ἢ ἄφρων καὶ ἐξουσιάζεται ἐν παντὶ μόχθω̨ μου ὡ̨̃ ἐμόχθησα καὶ ὡ̨̃ ἐσοφισάμην ὑπὸ τὸν ἥλιον καί γε του̃το ματαιότης

^2:20 καὶ ἐπέστρεψα ἐγὼ του̃ ἀποτάξασθαι τη̨̃ καρδία̨ μου ἐπὶ παντὶ τω̨̃ μόχθω̨ ὡ̨̃ ἐμόχθησα ὑπὸ τὸν ἥλιον

^2:21 ὅτι ἔστιν ἄνθρωπος οὑ̃ μόχθος αὐτου̃ ἐν σοφία̨ καὶ ἐν γνώσει καὶ ἐν ἀνδρεία̨ καὶ ἄνθρωπος ὃς οὐκ ἐμόχθησεν ἐν αὐτω̨̃ δώσει αὐτω̨̃ μερίδα αὐτου̃ καί γε του̃το ματαιότης καὶ πονηρία μεγάλη

^2:22 ὅτι τί γίνεται τω̨̃ ἀνθρώπω̨ ἐν παντὶ μόχθω̨ αὐτου̃ καὶ ἐν προαιρέσει καρδίας αὐτου̃ ὡ̨̃ αὐτὸς μοχθει̃ ὑπὸ τὸν ἥλιον

^2:23 ὅτι πα̃σαι αἱ ἡμέραι αὐτου̃ ἀλγημάτων καὶ θυμου̃ περισπασμὸς αὐτου̃ καί γε ἐν νυκτὶ οὐ κοιμα̃ται ἡ καρδία αὐτου̃ καί γε του̃το ματαιότης ἐστίν

^2:24 οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν ἐν ἀνθρώπω̨ ὃ φάγεται καὶ ὃ πίεται καὶ ὃ δείξει τη̨̃ ψυχη̨̃ αὐτου̃ ἀγαθὸν ἐν μόχθω̨ αὐτου̃ καί γε του̃το εἰ̃δον ἐγὼ ὅτι ἀπὸ χειρὸς του̃ θεου̃ ἐστιν

^2:25 ὅτι τίς φάγεται καὶ τίς φείσεται πάρεξ αὐτου̃

^2:26 ὅτι τω̨̃ ἀνθρώπω̨ τω̨̃ ἀγαθω̨̃ πρὸ προσώπου αὐτου̃ ἔδωκεν σοφίαν καὶ γνω̃σιν καὶ εὐφροσύνην καὶ τω̨̃ ἁμαρτάνοντι ἔδωκεν περισπασμὸν του̃ προσθει̃ναι καὶ του̃ συναγαγει̃ν του̃ δου̃ναι τω̨̃ ἀγαθω̨̃ πρὸ προσώπου του̃ θεου̃ ὅτι καί γε του̃το ματαιότης καὶ προαίρεσις πνεύματος

^3:1 τοι̃ς πα̃σιν χρόνος καὶ καιρὸς τω̨̃ παντὶ πράγματι ὑπὸ τὸν οὐρανόν

^3:2 καιρὸς του̃ τεκει̃ν καὶ καιρὸς του̃ ἀποθανει̃ν καιρὸς του̃ φυτευ̃σαι καὶ καιρὸς του̃ ἐκτι̃λαι πεφυτευμένον

^3:3 καιρὸς του̃ ἀποκτει̃ναι καὶ καιρὸς του̃ ἰάσασθαι καιρὸς του̃ καθελει̃ν καὶ καιρὸς του̃ οἰκοδομη̃σαι

^3:4 καιρὸς του̃ κλαυ̃σαι καὶ καιρὸς του̃ γελάσαι καιρὸς του̃ κόψασθαι καὶ καιρὸς του̃ ὀρχήσασθαι

^3:5 καιρὸς του̃ βαλει̃ν λίθους καὶ καιρὸς του̃ συναγαγει̃ν λίθους καιρὸς του̃ περιλαβει̃ν καὶ καιρὸς του̃ μακρυνθη̃ναι ἀπὸ περιλήμψεως

^3:6 καιρὸς του̃ ζητη̃σαι καὶ καιρὸς του̃ ἀπολέσαι καιρὸς του̃ φυλάξαι καὶ καιρὸς του̃ ἐκβαλει̃ν

^3:7 καιρὸς του̃ ῥη̃ξαι καὶ καιρὸς του̃ ῥάψαι καιρὸς του̃ σιγα̃ν καὶ καιρὸς του̃ λαλει̃ν

^3:8 καιρὸς του̃ φιλη̃σαι καὶ καιρὸς του̃ μιση̃σαι καιρὸς πολέμου καὶ καιρὸς εἰρήνης

^3:9 τίς περισσεία του̃ ποιου̃ντος ἐν οἱ̃ς αὐτὸς μοχθει̃

^3:10 εἰ̃δον σὺν τὸν περισπασμόν ὃν ἔδωκεν ὁ θεὸς τοι̃ς υἱοι̃ς του̃ ἀνθρώπου του̃ περισπα̃σθαι ἐν αὐτω̨̃

^3:11 σὺν τὰ πάντα ἐποίησεν καλὰ ἐν καιρω̨̃ αὐτου̃ καί γε σὺν τὸν αἰω̃να ἔδωκεν ἐν καρδία̨ αὐτω̃ν ὅπως μὴ εὕρη̨ ὁ ἄνθρωπος τὸ ποίημα ὃ ἐποίησεν ὁ θεός ἀπ' ἀρχη̃ς καὶ μέχρι τέλους

^3:12 ἔγνων ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν ἐν αὐτοι̃ς εἰ μὴ του̃ εὐφρανθη̃ναι καὶ του̃ ποιει̃ν ἀγαθὸν ἐν ζωη̨̃ αὐτου̃

^3:13 καί γε πα̃ς ὁ ἄνθρωπος ὃς φάγεται καὶ πίεται καὶ ἴδη̨ ἀγαθὸν ἐν παντὶ μόχθω̨ αὐτου̃ δόμα θεου̃ ἐστιν

^3:14 ἔγνων ὅτι πάντα ὅσα ἐποίησεν ὁ θεός αὐτὰ ἔσται εἰς τὸν αἰω̃να ἐπ' αὐτω̨̃ οὐκ ἔστιν προσθει̃ναι καὶ ἀπ' αὐτου̃ οὐκ ἔστιν ἀφελει̃ν καὶ ὁ θεὸς ἐποίησεν ἵνα φοβηθω̃σιν ἀπὸ προσώπου αὐτου̃

^3:15 τὸ γενόμενον ἤδη ἐστίν καὶ ὅσα του̃ γίνεσθαι ἤδη γέγονεν καὶ ὁ θεὸς ζητήσει τὸν διωκόμενον

^3:16 καὶ ἔτι εἰ̃δον ὑπὸ τὸν ἥλιον τόπον τη̃ς κρίσεως ἐκει̃ ὁ ἀσεβής καὶ τόπον του̃ δικαίου ἐκει̃ ὁ ἀσεβής

^3:17 εἰ̃πα ἐγὼ ἐν καρδία̨ μου σὺν τὸν δίκαιον καὶ σὺν τὸν ἀσεβη̃ κρινει̃ ὁ θεός ὅτι καιρὸς τω̨̃ παντὶ πράγματι καὶ ἐπὶ παντὶ τω̨̃ ποιήματι

^3:18 ἐκει̃ εἰ̃πα ἐγὼ ἐν καρδία̨ μου περὶ λαλια̃ς υἱω̃ν του̃ ἀνθρώπου ὅτι διακρινει̃ αὐτοὺς ὁ θεός καὶ του̃ δει̃ξαι ὅτι αὐτοὶ κτήνη εἰσὶν καί γε αὐτοι̃ς

^3:19 ὅτι συνάντημα υἱω̃ν του̃ ἀνθρώπου καὶ συνάντημα του̃ κτήνους συνάντημα ἓν αὐτοι̃ς ὡς ὁ θάνατος τούτου οὕτως ὁ θάνατος τούτου καὶ πνευ̃μα ἓν τοι̃ς πα̃σιν καὶ τί ἐπερίσσευσεν ὁ ἄνθρωπος παρὰ τὸ κτη̃νος οὐδέν ὅτι τὰ πάντα ματαιότης

^3:20 τὰ πάντα πορεύεται εἰς τόπον ἕνα τὰ πάντα ἐγένετο ἀπὸ του̃ χοός καὶ τὰ πάντα ἐπιστρέφει εἰς τὸν χου̃ν

^3:21 καὶ τίς οἰ̃δεν πνευ̃μα υἱω̃ν του̃ ἀνθρώπου εἰ ἀναβαίνει αὐτὸ εἰς ἄνω καὶ πνευ̃μα του̃ κτήνους εἰ καταβαίνει αὐτὸ κάτω εἰς γη̃ν

^3:22 καὶ εἰ̃δον ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν εἰ μὴ ὃ εὐφρανθήσεται ὁ ἄνθρωπος ἐν ποιήμασιν αὐτου̃ ὅτι αὐτὸ μερὶς αὐτου̃ ὅτι τίς ἄξει αὐτὸν του̃ ἰδει̃ν ἐν ὡ̨̃ ἐὰν γένηται μετ' αὐτόν

^4:1 καὶ ἐπέστρεψα ἐγὼ καὶ εἰ̃δον σὺν πάσας τὰς συκοφαντίας τὰς γινομένας ὑπὸ τὸν ἥλιον καὶ ἰδοὺ δάκρυον τω̃ν συκοφαντουμένων καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοι̃ς παρακαλω̃ν καὶ ἀπὸ χειρὸς συκοφαντούντων αὐτοὺς ἰσχύς καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοι̃ς παρακαλω̃ν

^4:2 καὶ ἐπή̨νεσα ἐγὼ σὺν τοὺς τεθνηκότας τοὺς ἤδη ἀποθανόντας ὑπὲρ τοὺς ζω̃ντας ὅσοι αὐτοὶ ζω̃σιν ἕως του̃ νυ̃ν

^4:3 καὶ ἀγαθὸς ὑπὲρ τοὺς δύο τούτους ὅστις οὔπω ἐγένετο ὃς οὐκ εἰ̃δεν σὺν τὸ ποίημα τὸ πονηρὸν τὸ πεποιημένον ὑπὸ τὸν ἥλιον

^4:4 καὶ εἰ̃δον ἐγὼ σὺν πάντα τὸν μόχθον καὶ σὺν πα̃σαν ἀνδρείαν του̃ ποιήματος ὅτι αὐτὸ ζη̃λος ἀνδρὸς ἀπὸ του̃ ἑταίρου αὐτου̃ καί γε του̃το ματαιότης καὶ προαίρεσις πνεύματος

^4:5 ὁ ἄφρων περιέλαβεν τὰς χει̃ρας αὐτου̃ καὶ ἔφαγεν τὰς σάρκας αὐτου̃

^4:6 ἀγαθὸν πλήρωμα δρακὸς ἀναπαύσεως ὑπὲρ πλήρωμα δύο δρακω̃ν μόχθου καὶ προαιρέσεως πνεύματος

^4:7 καὶ ἐπέστρεψα ἐγὼ καὶ εἰ̃δον ματαιότητα ὑπὸ τὸν ἥλιον

^4:8 ἔστιν εἱ̃ς καὶ οὐκ ἔστιν δεύτερος καί γε υἱὸς καὶ ἀδελφὸς οὐκ ἔστιν αὐτω̨̃ καὶ οὐκ ἔστιν περασμὸς τω̨̃ παντὶ μόχθω̨ αὐτου̃ καί γε ὀφθαλμὸς αὐτου̃ οὐκ ἐμπίπλαται πλούτου καὶ τίνι ἐγὼ μοχθω̃ καὶ στερίσκω τὴν ψυχήν μου ἀπὸ ἀγαθωσύνης καί γε του̃το ματαιότης καὶ περισπασμὸς πονηρός ἐστιν

^4:9 ἀγαθοὶ οἱ δύο ὑπὲρ τὸν ἕνα οἱ̃ς ἔστιν αὐτοι̃ς μισθὸς ἀγαθὸς ἐν μόχθω̨ αὐτω̃ν

^4:10 ὅτι ἐὰν πέσωσιν ὁ εἱ̃ς ἐγερει̃ τὸν μέτοχον αὐτου̃ καὶ οὐαὶ αὐτω̨̃ τω̨̃ ἑνί ὅταν πέση̨ καὶ μὴ ἠ̨̃ δεύτερος του̃ ἐγει̃ραι αὐτόν

^4:11 καί γε ἐὰν κοιμηθω̃σιν δύο καὶ θέρμη αὐτοι̃ς καὶ ὁ εἱ̃ς πω̃ς θερμανθη̨̃

^4:12 καὶ ἐὰν ἐπικραταιωθη̨̃ ὁ εἱ̃ς οἱ δύο στήσονται κατέναντι αὐτου̃ καὶ τὸ σπαρτίον τὸ ἔντριτον οὐ ταχέως ἀπορραγήσεται

^4:13 ἀγαθὸς παι̃ς πένης καὶ σοφὸς ὑπὲρ βασιλέα πρεσβύτερον καὶ ἄφρονα ὃς οὐκ ἔγνω του̃ προσέχειν ἔτι

^4:14 ὅτι ἐξ οἴκου τω̃ν δεσμίων ἐξελεύσεται του̃ βασιλευ̃σαι ὅτι καί γε ἐν βασιλεία̨ αὐτου̃ ἐγεννήθη πένης

^4:15 εἰ̃δον σὺν πάντας τοὺς ζω̃ντας τοὺς περιπατου̃ντας ὑπὸ τὸν ἥλιον μετὰ του̃ νεανίσκου του̃ δευτέρου ὃς στήσεται ἀντ' αὐτου̃

^4:16 οὐκ ἔστιν περασμὸς τω̨̃ παντὶ λαω̨̃ τοι̃ς πα̃σιν ὅσοι ἐγένοντο ἔμπροσθεν αὐτω̃ν καί γε οἱ ἔσχατοι οὐκ εὐφρανθήσονται ἐν αὐτω̨̃ ὅτι καί γε του̃το ματαιότης καὶ προαίρεσις πνεύματος

^4:17 φύλαξον πόδα σου ἐν ὡ̨̃ ἐὰν πορεύη̨ εἰς οἰ̃κον του̃ θεου̃ καὶ ἐγγὺς του̃ ἀκούειν ὑπὲρ δόμα τω̃ν ἀφρόνων θυσία σου ὅτι οὔκ εἰσιν εἰδότες του̃ ποιη̃σαι κακόν

^5:1 μὴ σπευ̃δε ἐπὶ στόματί σου καὶ καρδία σου μὴ ταχυνάτω του̃ ἐξενέγκαι λόγον πρὸ προσώπου του̃ θεου̃ ὅτι ὁ θεὸς ἐν τω̨̃ οὐρανω̨̃ καὶ σὺ ἐπὶ τη̃ς γη̃ς ἐπὶ τούτω̨ ἔστωσαν οἱ λόγοι σου ὀλίγοι

^5:2 ὅτι παραγίνεται ἐνύπνιον ἐν πλήθει περισπασμου̃ καὶ φωνὴ ἄφρονος ἐν πλήθει λόγων

^5:3 καθὼς ἂν εὔξη̨ εὐχὴν τω̨̃ θεω̨̃ μὴ χρονίση̨ς του̃ ἀποδου̃ναι αὐτήν ὅτι οὐκ ἔστιν θέλημα ἐν ἄφροσιν σὺν ὅσα ἐὰν εὔξη̨ ἀπόδος

^5:4 ἀγαθὸν τὸ μὴ εὔξασθαί σε ἢ τὸ εὔξασθαί σε καὶ μὴ ἀποδου̃ναι

^5:5 μὴ δω̨̃ς τὸ στόμα σου του̃ ἐξαμαρτη̃σαι τὴν σάρκα σου καὶ μὴ εἴπη̨ς πρὸ προσώπου του̃ θεου̃ ὅτι ἄγνοιά ἐστιν ἵνα μὴ ὀργισθη̨̃ ὁ θεὸς ἐπὶ φωνη̨̃ σου καὶ διαφθείρη̨ τὰ ποιήματα χειρω̃ν σου

^5:6 ὅτι ἐν πλήθει ἐνυπνίων καὶ ματαιότητες καὶ λόγοι πολλοί ὅτι σὺν τὸν θεὸν φοβου̃

^5:7 ἐὰν συκοφαντίαν πένητος καὶ ἁρπαγὴν κρίματος καὶ δικαιοσύνης ἴδη̨ς ἐν χώρα̨ μὴ θαυμάση̨ς ἐπὶ τω̨̃ πράγματι ὅτι ὑψηλὸς ἐπάνω ὑψηλου̃ φυλάξαι καὶ ὑψηλοὶ ἐπ' αὐτούς

^5:8 καὶ περισσεία γη̃ς ἐν παντί ἐστι βασιλεὺς του̃ ἀγρου̃ εἰργασμένου

^5:9 ἀγαπω̃ν ἀργύριον οὐ πλησθήσεται ἀργυρίου καὶ τίς ἠγάπησεν ἐν πλήθει αὐτω̃ν γένημα καί γε του̃το ματαιότης

^5:10 ἐν πλήθει τη̃ς ἀγαθωσύνης ἐπληθύνθησαν ἔσθοντες αὐτήν καὶ τί ἀνδρεία τω̨̃ παρ' αὐτη̃ς ὅτι ἀλλ' ἢ του̃ ὁρα̃ν ὀφθαλμοι̃ς αὐτου̃

^5:11 γλυκὺς ὕπνος του̃ δούλου εἰ ὀλίγον καὶ εἰ πολὺ φάγεται καὶ τω̨̃ ἐμπλησθέντι του̃ πλουτη̃σαι οὐκ ἔστιν ἀφίων αὐτὸν του̃ ὑπνω̃σαι

^5:12 ἔστιν ἀρρωστία ἣν εἰ̃δον ὑπὸ τὸν ἥλιον πλου̃τον φυλασσόμενον τω̨̃ παρ' αὐτου̃ εἰς κακίαν αὐτου̃

^5:13 καὶ ἀπολει̃ται ὁ πλου̃τος ἐκει̃νος ἐν περισπασμω̨̃ πονηρω̨̃ καὶ ἐγέννησεν υἱόν καὶ οὐκ ἔστιν ἐν χειρὶ αὐτου̃ οὐδέν

^5:14 καθὼς ἐξη̃λθεν ἀπὸ γαστρὸς μητρὸς αὐτου̃ γυμνός ἐπιστρέψει του̃ πορευθη̃ναι ὡς ἥκει καὶ οὐδὲν οὐ λήμψεται ἐν μόχθω̨ αὐτου̃ ἵνα πορευθη̨̃ ἐν χειρὶ αὐτου̃

^5:15 καί γε του̃το πονηρὰ ἀρρωστία ὥσπερ γὰρ παρεγένετο οὕτως καὶ ἀπελεύσεται καὶ τίς περισσεία αὐτω̨̃ ἡ̨̃ μοχθει̃ εἰς ἄνεμον

^5:16 καί γε πα̃σαι αἱ ἡμέραι αὐτου̃ ἐν σκότει καὶ πένθει καὶ θυμω̨̃ πολλω̨̃ καὶ ἀρρωστία̨ καὶ χόλω̨

^5:17 ἰδοὺ ὃ εἰ̃δον ἐγὼ ἀγαθόν ὅ ἐστιν καλόν του̃ φαγει̃ν καὶ του̃ πιει̃ν καὶ του̃ ἰδει̃ν ἀγαθωσύνην ἐν παντὶ μόχθω̨ αὐτου̃ ὡ̨̃ ἐὰν μοχθη̨̃ ὑπὸ τὸν ἥλιον ἀριθμὸν ἡμερω̃ν ζωη̃ς αὐτου̃ ὡ̃ν ἔδωκεν αὐτω̨̃ ὁ θεός ὅτι αὐτὸ μερὶς αὐτου̃

^5:18 καί γε πα̃ς ὁ ἄνθρωπος ὡ̨̃ ἔδωκεν αὐτω̨̃ ὁ θεὸς πλου̃τον καὶ ὑπάρχοντα καὶ ἐξουσίασεν αὐτὸν του̃ φαγει̃ν ἀπ' αὐτου̃ καὶ του̃ λαβει̃ν τὸ μέρος αὐτου̃ καὶ του̃ εὐφρανθη̃ναι ἐν μόχθω̨ αὐτου̃ του̃το δόμα θεου̃ ἐστιν

^5:19 ὅτι οὐ πολλὰ μνησθήσεται τὰς ἡμέρας τη̃ς ζωη̃ς αὐτου̃ ὅτι ὁ θεὸς περισπα̨̃ αὐτὸν ἐν εὐφροσύνη̨ καρδίας αὐτου̃

^6:1 ἔστιν πονηρία ἣν εἰ̃δον ὑπὸ τὸν ἥλιον καὶ πολλή ἐστιν ἐπὶ τὸν ἄνθρωπον

^6:2 ἀνήρ ὡ̨̃ δώσει αὐτω̨̃ ὁ θεὸς πλου̃τον καὶ ὑπάρχοντα καὶ δόξαν καὶ οὐκ ἔστιν ὑστερω̃ν τη̨̃ ψυχη̨̃ αὐτου̃ ἀπὸ πάντων ὡ̃ν ἐπιθυμήσει καὶ οὐκ ἐξουσιάσει αὐτω̨̃ ὁ θεὸς του̃ φαγει̃ν ἀπ' αὐτου̃ ὅτι ἀνὴρ ξένος φάγεται αὐτόν του̃το ματαιότης καὶ ἀρρωστία πονηρά ἐστιν

^6:3 ἐὰν γεννήση̨ ἀνὴρ ἑκατὸν καὶ ἔτη πολλὰ ζήσεται καὶ πλη̃θος ὅ τι ἔσονται ἡμέραι ἐτω̃ν αὐτου̃ καὶ ψυχὴ αὐτου̃ οὐκ ἐμπλησθήσεται ἀπὸ τη̃ς ἀγαθωσύνης καί γε ταφὴ οὐκ ἐγένετο αὐτω̨̃ εἰ̃πα ἀγαθὸν ὑπὲρ αὐτὸν τὸ ἔκτρωμα

^6:4 ὅτι ἐν ματαιότητι ἠ̃λθεν καὶ ἐν σκότει πορεύεται καὶ ἐν σκότει ὄνομα αὐτου̃ καλυφθήσεται

^6:5 καί γε ἥλιον οὐκ εἰ̃δεν καὶ οὐκ ἔγνω ἀνάπαυσις τούτω̨ ὑπὲρ του̃τον

^6:6 καὶ εἰ ἔζησεν χιλίων ἐτω̃ν καθόδους καὶ ἀγαθωσύνην οὐκ εἰ̃δεν μὴ οὐκ εἰς τόπον ἕνα τὰ πάντα πορεύεται

^6:7 πα̃ς μόχθος του̃ ἀνθρώπου εἰς στόμα αὐτου̃ καί γε ἡ ψυχὴ οὐ πληρωθήσεται

^6:8 ὅτι τίς περισσεία τω̨̃ σοφω̨̃ ὑπὲρ τὸν ἄφρονα διότι ὁ πένης οἰ̃δεν πορευθη̃ναι κατέναντι τη̃ς ζωη̃ς

^6:9 ἀγαθὸν ὅραμα ὀφθαλμω̃ν ὑπὲρ πορευόμενον ψυχη̨̃ καί γε του̃το ματαιότης καὶ προαίρεσις πνεύματος

^6:10 εἴ τι ἐγένετο ἤδη κέκληται ὄνομα αὐτου̃ καὶ ἐγνώσθη ὅ ἐστιν ἄνθρωπος καὶ οὐ δυνήσεται του̃ κριθη̃ναι μετὰ του̃ ἰσχυρου̃ ὑπὲρ αὐτόν

^6:11 ὅτι εἰσὶν λόγοι πολλοὶ πληθύνοντες ματαιότητα τί περισσὸν τω̨̃ ἀνθρώπω̨

^6:12 ὅτι τίς οἰ̃δεν τί ἀγαθὸν τω̨̃ ἀνθρώπω̨ ἐν τη̨̃ ζωη̨̃ ἀριθμὸν ἡμερω̃ν ζωη̃ς ματαιότητος αὐτου̃ καὶ ἐποίησεν αὐτὰς ἐν σκια̨̃ ὅτι τίς ἀπαγγελει̃ τω̨̃ ἀνθρώπω̨ τί ἔσται ὀπίσω αὐτου̃ ὑπὸ τὸν ἥλιον

^7:1 ἀγαθὸν ὄνομα ὑπὲρ ἔλαιον ἀγαθὸν καὶ ἡμέρα του̃ θανάτου ὑπὲρ ἡμέραν γενέσεως αὐτου̃

^7:2 ἀγαθὸν πορευθη̃ναι εἰς οἰ̃κον πένθους ἢ ὅτι πορευθη̃ναι εἰς οἰ̃κον πότου καθότι του̃το τέλος παντὸς του̃ ἀνθρώπου καὶ ὁ ζω̃ν δώσει εἰς καρδίαν αὐτου̃

^7:3 ἀγαθὸν θυμὸς ὑπὲρ γέλωτα ὅτι ἐν κακία̨ προσώπου ἀγαθυνθήσεται καρδία

^7:4 καρδία σοφω̃ν ἐν οἴκω̨ πένθους καὶ καρδία ἀφρόνων ἐν οἴκω̨ εὐφροσύνης

^7:5 ἀγαθὸν τὸ ἀκου̃σαι ἐπιτίμησιν σοφου̃ ὑπὲρ ἄνδρα ἀκούοντα ἀ̨̃σμα ἀφρόνων

^7:6 ὅτι ὡς φωνὴ τω̃ν ἀκανθω̃ν ὑπὸ τὸν λέβητα οὕτως γέλως τω̃ν ἀφρόνων καί γε του̃το ματαιότης

^7:7 ὅτι ἡ συκοφαντία περιφέρει σοφὸν καὶ ἀπόλλυσι τὴν καρδίαν εὐτονίας αὐτου̃

^7:8 ἀγαθὴ ἐσχάτη λόγων ὑπὲρ ἀρχὴν αὐτου̃ ἀγαθὸν μακρόθυμος ὑπὲρ ὑψηλὸν πνεύματι

^7:9 μὴ σπεύση̨ς ἐν πνεύματί σου του̃ θυμου̃σθαι ὅτι θυμὸς ἐν κόλπω̨ ἀφρόνων ἀναπαύσεται

^7:10 μὴ εἴπη̨ς τί ἐγένετο ὅτι αἱ ἡμέραι αἱ πρότεραι ἠ̃σαν ἀγαθαὶ ὑπὲρ ταύτας ὅτι οὐκ ἐν σοφία̨ ἐπηρώτησας περὶ τούτου

^7:11 ἀγαθὴ σοφία μετὰ κληροδοσίας καὶ περισσεία τοι̃ς θεωρου̃σιν τὸν ἥλιον

^7:12 ὅτι ἐν σκια̨̃ αὐτη̃ς ἡ σοφία ὡς σκιὰ του̃ ἀργυρίου καὶ περισσεία γνώσεως τη̃ς σοφίας ζωοποιήσει τὸν παρ' αὐτη̃ς

^7:13 ἰδὲ τὰ ποιήματα του̃ θεου̃ ὅτι τίς δυνήσεται του̃ κοσμη̃σαι ὃν ἂν ὁ θεὸς διαστρέψη̨ αὐτόν

^7:14 ἐν ἡμέρα̨ ἀγαθωσύνης ζη̃θι ἐν ἀγαθω̨̃ καὶ ἐν ἡμέρα̨ κακίας ἰδέ καί γε σὺν του̃το σύμφωνον τούτω̨ ἐποίησεν ὁ θεὸς περὶ λαλια̃ς ἵνα μὴ εὕρη̨ ὁ ἄνθρωπος ὀπίσω αὐτου̃ μηδέν

^7:15 σὺν τὰ πάντα εἰ̃δον ἐν ἡμέραις ματαιότητός μου ἔστιν δίκαιος ἀπολλύμενος ἐν δικαίω̨ αὐτου̃ καὶ ἔστιν ἀσεβὴς μένων ἐν κακία̨ αὐτου̃

^7:16 μὴ γίνου δίκαιος πολὺ καὶ μὴ σοφίζου περισσά μήποτε ἐκπλαγη̨̃ς

^7:17 μὴ ἀσεβήση̨ς πολὺ καὶ μὴ γίνου σκληρός ἵνα μὴ ἀποθάνη̨ς ἐν οὐ καιρω̨̃ σου

^7:18 ἀγαθὸν τὸ ἀντέχεσθαί σε ἐν τούτω̨ καί γε ἀπὸ τούτου μὴ ἀνη̨̃ς τὴν χει̃ρά σου ὅτι φοβούμενος τὸν θεὸν ἐξελεύσεται τὰ πάντα

^7:19 ἡ σοφία βοηθήσει τω̨̃ σοφω̨̃ ὑπὲρ δέκα ἐξουσιάζοντας τοὺς ὄντας ἐν τη̨̃ πόλει

^7:20 ὅτι ἄνθρωπος οὐκ ἔστιν δίκαιος ἐν τη̨̃ γη̨̃ ὃς ποιήσει ἀγαθὸν καὶ οὐχ ἁμαρτήσεται

^7:21 καί γε εἰς πάντας τοὺς λόγους οὓς λαλήσουσιν μὴ θη̨̃ς καρδίαν σου ὅπως μὴ ἀκούση̨ς του̃ δούλου σου καταρωμένου σε

^7:22 ὅτι πλειστάκις πονηρεύσεταί σε καὶ καθόδους πολλὰς κακώσει καρδίαν σου ὅπως καί γε σὺ κατηράσω ἑτέρους

^7:23 πάντα ταυ̃τα ἐπείρασα ἐν τη̨̃ σοφία̨ εἰ̃πα σοφισθήσομαι

^7:24 καὶ αὐτὴ ἐμακρύνθη ἀπ' ἐμου̃ μακρὰν ὑπὲρ ὃ ἠ̃ν καὶ βαθὺ βάθος τίς εὑρήσει αὐτό

^7:25 ἐκύκλωσα ἐγώ καὶ ἡ καρδία μου του̃ γνω̃ναι καὶ του̃ κατασκέψασθαι καὶ ζητη̃σαι σοφίαν καὶ ψη̃φον καὶ του̃ γνω̃ναι ἀσεβου̃ς ἀφροσύνην καὶ σκληρίαν καὶ περιφοράν

^7:26 καὶ εὑρίσκω ἐγὼ πικρότερον ὑπὲρ θάνατον σὺν τὴν γυναι̃κα ἥτις ἐστὶν θηρεύματα καὶ σαγη̃ναι καρδία αὐτη̃ς δεσμοὶ χει̃ρες αὐτη̃ς ἀγαθὸς πρὸ προσώπου του̃ θεου̃ ἐξαιρεθήσεται ἀπ' αὐτη̃ς καὶ ἁμαρτάνων συλλημφθήσεται ἐν αὐτη̨̃

^7:27 ἰδὲ του̃το εὑ̃ρον εἰ̃πεν ὁ 'Εκκλησιαστής μία τη̨̃ μια̨̃ του̃ εὑρει̃ν λογισμόν

^7:28 ὃν ἔτι ἐζήτησεν ἡ ψυχή μου καὶ οὐχ εὑ̃ρον ἄνθρωπον ἕνα ἀπὸ χιλίων εὑ̃ρον καὶ γυναι̃κα ἐν πα̃σι τούτοις οὐχ εὑ̃ρον

^7:29 πλὴν ἰδὲ του̃το εὑ̃ρον ὃ ἐποίησεν ὁ θεὸς σὺν τὸν ἄνθρωπον εὐθη̃ καὶ αὐτοὶ ἐζήτησαν λογισμοὺς πολλούς

^8:1 τίς οἰ̃δεν σοφούς καὶ τίς οἰ̃δεν λύσιν ῥήματος σοφία ἀνθρώπου φωτιει̃ πρόσωπον αὐτου̃ καὶ ἀναιδὴς προσώπω̨ αὐτου̃ μισηθήσεται

^8:2 στόμα βασιλέως φύλαξον καὶ περὶ λόγου ὅρκου θεου̃ μὴ σπουδάση̨ς

^8:3 ἀπὸ προσώπου αὐτου̃ πορεύση̨ μὴ στη̨̃ς ἐν λόγω̨ πονηρω̨̃ ὅτι πα̃ν ὃ ἐὰν θελήση̨ ποιήσει

^8:4 καθὼς λαλει̃ βασιλεὺς ἐξουσιάζων καὶ τίς ἐρει̃ αὐτω̨̃ τί ποιήσεις

^8:5 ὁ φυλάσσων ἐντολὴν οὐ γνώσεται ῥη̃μα πονηρόν καὶ καιρὸν κρίσεως γινώσκει καρδία σοφου̃

^8:6 ὅτι παντὶ πράγματι ἔστιν καιρὸς καὶ κρίσις ὅτι γνω̃σις του̃ ἀνθρώπου πολλὴ ἐπ' αὐτόν

^8:7 ὅτι οὐκ ἔστιν γινώσκων τί τὸ ἐσόμενον ὅτι καθὼς ἔσται τίς ἀναγγελει̃ αὐτω̨̃

^8:8 οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος ἐξουσιάζων ἐν πνεύματι του̃ κωλυ̃σαι σὺν τὸ πνευ̃μα καὶ οὐκ ἔστιν ἐξουσία ἐν ἡμέρα̨ του̃ θανάτου καὶ οὐκ ἔστιν ἀποστολὴ ἐν τω̨̃ πολέμω̨ καὶ οὐ διασώσει ἀσέβεια τὸν παρ' αὐτη̃ς

^8:9 καὶ σὺν πα̃ν του̃το εἰ̃δον καὶ ἔδωκα τὴν καρδίαν μου εἰς πα̃ν ποίημα ὃ πεποίηται ὑπὸ τὸν ἥλιον τὰ ὅσα ἐξουσιάσατο ὁ ἄνθρωπος ἐν ἀνθρώπω̨ του̃ κακω̃σαι αὐτόν

^8:10 καὶ τότε εἰ̃δον ἀσεβει̃ς εἰς τάφους εἰσαχθέντας καὶ ἐκ τόπου ἁγίου ἐπορεύθησαν καὶ ἐπη̨νέθησαν ἐν τη̨̃ πόλει ὅτι οὕτως ἐποίησαν καί γε του̃το ματαιότης

^8:11 ὅτι οὐκ ἔστιν γινομένη ἀντίρρησις ἀπὸ τω̃ν ποιούντων τὸ πονηρὸν ταχύ διὰ του̃το ἐπληροφορήθη καρδία υἱω̃ν του̃ ἀνθρώπου ἐν αὐτοι̃ς του̃ ποιη̃σαι τὸ πονηρόν

^8:12 ὃς ἥμαρτεν ἐποίησεν τὸ πονηρὸν ἀπὸ τότε καὶ ἀπὸ μακρότητος αὐτω̨̃ ὅτι καί γε γινώσκω ἐγὼ ὅτι ἔσται ἀγαθὸν τοι̃ς φοβουμένοις τὸν θεόν ὅπως φοβω̃νται ἀπὸ προσώπου αὐτου̃

^8:13 καὶ ἀγαθὸν οὐκ ἔσται τω̨̃ ἀσεβει̃ καὶ οὐ μακρυνει̃ ἡμέρας ἐν σκια̨̃ ὃς οὐκ ἔστιν φοβούμενος ἀπὸ προσώπου του̃ θεου̃

^8:14 ἔστιν ματαιότης ἣ πεποίηται ἐπὶ τη̃ς γη̃ς ὅτι εἰσὶ δίκαιοι ὅτι φθάνει πρὸς αὐτοὺς ὡς ποίημα τω̃ν ἀσεβω̃ν καὶ εἰσὶν ἀσεβει̃ς ὅτι φθάνει πρὸς αὐτοὺς ὡς ποίημα τω̃ν δικαίων εἰ̃πα ὅτι καί γε του̃το ματαιότης

^8:15 καὶ ἐπή̨νεσα ἐγὼ σὺν τὴν εὐφροσύνην ὅτι οὐκ ἔστιν ἀγαθὸν τω̨̃ ἀνθρώπω̨ ὑπὸ τὸν ἥλιον ὅτι εἰ μὴ του̃ φαγει̃ν καὶ του̃ πιει̃ν καὶ του̃ εὐφρανθη̃ναι καὶ αὐτὸ συμπροσέσται αὐτω̨̃ ἐν μόχθω̨ αὐτου̃ ἡμέρας ζωη̃ς αὐτου̃ ὅσας ἔδωκεν αὐτω̨̃ ὁ θεὸς ὑπὸ τὸν ἥλιον

^8:16 ἐν οἱ̃ς ἔδωκα τὴν καρδίαν μου του̃ γνω̃ναι σοφίαν καὶ του̃ ἰδει̃ν τὸν περισπασμὸν τὸν πεποιημένον ἐπὶ τη̃ς γη̃ς ὅτι καί γε ἐν ἡμέρα̨ καὶ ἐν νυκτὶ ὕπνον ἐν ὀφθαλμοι̃ς αὐτου̃ οὐκ ἔστιν βλέπων

^8:17 καὶ εἰ̃δον σὺν πάντα τὰ ποιήματα του̃ θεου̃ ὅτι οὐ δυνήσεται ἄνθρωπος του̃ εὑρει̃ν σὺν τὸ ποίημα τὸ πεποιημένον ὑπὸ τὸν ἥλιον ὅσα ἂν μοχθήση̨ ὁ ἄνθρωπος του̃ ζητη̃σαι καὶ οὐχ εὑρήσει καί γε ὅσα ἂν εἴπη̨ ὁ σοφὸς του̃ γνω̃ναι οὐ δυνήσεται του̃ εὑρει̃ν

^9:1 ὅτι σὺν πα̃ν του̃το ἔδωκα εἰς καρδίαν μου καὶ καρδία μου σὺν πα̃ν εἰ̃δεν του̃το ὡς οἱ δίκαιοι καὶ οἱ σοφοὶ καὶ ἐργασίαι αὐτω̃ν ἐν χειρὶ του̃ θεου̃ καί γε ἀγάπην καί γε μι̃σος οὐκ ἔστιν εἰδὼς ὁ ἄνθρωπος τὰ πάντα πρὸ προσώπου αὐτω̃ν

^9:2 ματαιότης ἐν τοι̃ς πα̃σιν συνάντημα ἓν τω̨̃ δικαίω̨ καὶ τω̨̃ ἀσεβει̃ τω̨̃ ἀγαθω̨̃ καὶ τω̨̃ κακω̨̃ καὶ τω̨̃ καθαρω̨̃ καὶ τω̨̃ ἀκαθάρτω̨ καὶ τω̨̃ θυσιάζοντι καὶ τω̨̃ μὴ θυσιάζοντι ὡς ὁ ἀγαθός ὡ̃ς ὁ ἁμαρτάνων ὡ̃ς ὁ ὀμνύων καθὼς ὁ τὸν ὅρκον φοβούμενος

^9:3 του̃το πονηρὸν ἐν παντὶ πεποιημένω̨ ὑπὸ τὸν ἥλιον ὅτι συνάντημα ἓν τοι̃ς πα̃σιν καί γε καρδία υἱω̃ν του̃ ἀνθρώπου ἐπληρώθη πονηρου̃ καὶ περιφέρεια ἐν καρδία̨ αὐτω̃ν ἐν ζωη̨̃ αὐτω̃ν καὶ ὀπίσω αὐτω̃ν πρὸς τοὺς νεκρούς

^9:4 ὅτι τίς ὃς κοινωνει̃ πρὸς πάντας τοὺς ζω̃ντας ἔστιν ἐλπίς ὅτι ὁ κύων ὁ ζω̃ν αὐτὸς ἀγαθὸς ὑπὲρ τὸν λέοντα τὸν νεκρόν

^9:5 ὅτι οἱ ζω̃ντες γνώσονται ὅτι ἀποθανου̃νται καὶ οἱ νεκροὶ οὔκ εἰσιν γινώσκοντες οὐδέν καὶ οὐκ ἔστιν αὐτοι̃ς ἔτι μισθός ὅτι ἐπελήσθη ἡ μνήμη αὐτω̃ν

^9:6 καί γε ἀγάπη αὐτω̃ν καί γε μι̃σος αὐτω̃ν καί γε ζη̃λος αὐτω̃ν ἤδη ἀπώλετο καὶ μερὶς οὐκ ἔστιν αὐτοι̃ς ἔτι εἰς αἰω̃να ἐν παντὶ τω̨̃ πεποιημένω̨ ὑπὸ τὸν ἥλιον

^9:7 δευ̃ρο φάγε ἐν εὐφροσύνη̨ ἄρτον σου καὶ πίε ἐν καρδία̨ ἀγαθη̨̃ οἰ̃νόν σου ὅτι ἤδη εὐδόκησεν ὁ θεὸς τὰ ποιήματά σου

^9:8 ἐν παντὶ καιρω̨̃ ἔστωσαν ἱμάτιά σου λευκά καὶ ἔλαιον ἐπὶ κεφαλήν σου μὴ ὑστερησάτω

^9:9 ἰδὲ ζωὴν μετὰ γυναικός ἡ̃ς ἠγάπησας πάσας ἡμέρας ζωη̃ς ματαιότητός σου τὰς δοθείσας σοι ὑπὸ τὸν ἥλιον πάσας ἡμέρας ματαιότητός σου ὅτι αὐτὸ μερίς σου ἐν τη̨̃ ζωη̨̃ σου καὶ ἐν τω̨̃ μόχθω̨ σου ὡ̨̃ σὺ μοχθει̃ς ὑπὸ τὸν ἥλιον

^9:10 πάντα ὅσα ἂν εὕρη̨ ἡ χείρ σου του̃ ποιη̃σαι ὡς ἡ δύναμίς σου ποίησον ὅτι οὐκ ἔστιν ποίημα καὶ λογισμὸς καὶ γνω̃σις καὶ σοφία ἐν ἅ̨δη̨ ὅπου σὺ πορεύη̨ ἐκει̃

^9:11 ἐπέστρεψα καὶ εἰ̃δον ὑπὸ τὸν ἥλιον ὅτι οὐ τοι̃ς κούφοις ὁ δρόμος καὶ οὐ τοι̃ς δυνατοι̃ς ὁ πόλεμος καί γε οὐ τοι̃ς σοφοι̃ς ἄρτος καί γε οὐ τοι̃ς συνετοι̃ς πλου̃τος καί γε οὐ τοι̃ς γινώσκουσιν χάρις ὅτι καιρὸς καὶ ἀπάντημα συναντήσεται τοι̃ς πα̃σιν αὐτοι̃ς

^9:12 ὅτι καί γε οὐκ ἔγνω ὁ ἄνθρωπος τὸν καιρὸν αὐτου̃ ὡς οἱ ἰχθύες οἱ θηρευόμενοι ἐν ἀμφιβλήστρω̨ κακω̨̃ καὶ ὡς ὄρνεα τὰ θηρευόμενα ἐν παγίδι ὡς αὐτὰ παγιδεύονται οἱ υἱοὶ του̃ ἀνθρώπου εἰς καιρὸν πονηρόν ὅταν ἐπιπέση̨ ἐπ' αὐτοὺς ἄφνω

^9:13 καί γε του̃το εἰ̃δον σοφίαν ὑπὸ τὸν ἥλιον καὶ μεγάλη ἐστὶν πρός με

^9:14 πόλις μικρὰ καὶ ἄνδρες ἐν αὐτη̨̃ ὀλίγοι καὶ ἔλθη̨ ἐπ' αὐτὴν βασιλεὺς μέγας καὶ κυκλώση̨ αὐτὴν καὶ οἰκοδομήση̨ ἐπ' αὐτὴν χάρακας μεγάλους

^9:15 καὶ εὕρη̨ ἐν αὐτη̨̃ ἄνδρα πένητα σοφόν καὶ διασώσει αὐτὸς τὴν πόλιν ἐν τη̨̃ σοφία̨ αὐτου̃ καὶ ἄνθρωπος οὐκ ἐμνήσθη σὺν του̃ ἀνδρὸς του̃ πένητος ἐκείνου

^9:16 καὶ εἰ̃πα ἐγώ ἀγαθὴ σοφία ὑπὲρ δύναμιν καὶ σοφία του̃ πένητος ἐξουδενωμένη καὶ λόγοι αὐτου̃ οὔκ εἰσιν ἀκουόμενοι

^9:17 λόγοι σοφω̃ν ἐν ἀναπαύσει ἀκούονται ὑπὲρ κραυγὴν ἐξουσιαζόντων ἐν ἀφροσύναις

^9:18 ἀγαθὴ σοφία ὑπὲρ σκεύη πολέμου καὶ ἁμαρτάνων εἱ̃ς ἀπολέσει ἀγαθωσύνην πολλήν

^10:1 μυι̃αι θανατου̃σαι σαπριου̃σιν σκευασίαν ἐλαίου ἡδύσματος τίμιον ὀλίγον σοφίας ὑπὲρ δόξαν ἀφροσύνης μεγάλης

^10:2 καρδία σοφου̃ εἰς δεξιὸν αὐτου̃ καὶ καρδία ἄφρονος εἰς ἀριστερὸν αὐτου̃

^10:3 καί γε ἐν ὁδω̨̃ ὅταν ἄφρων πορεύηται καρδία αὐτου̃ ὑστερήσει καὶ ἃ λογιει̃ται πάντα ἀφροσύνη ἐστίν

^10:4 ἐὰν πνευ̃μα του̃ ἐξουσιάζοντος ἀναβη̨̃ ἐπὶ σέ τόπον σου μὴ ἀφη̨̃ς ὅτι ἴαμα καταπαύσει ἁμαρτίας μεγάλας

^10:5 ἔστιν πονηρία ἣν εἰ̃δον ὑπὸ τὸν ἥλιον ὡς ἀκούσιον ὃ ἐξη̃λθεν ἀπὸ προσώπου του̃ ἐξουσιάζοντος

^10:6 ἐδόθη ὁ ἄφρων ἐν ὕψεσι μεγάλοις καὶ πλούσιοι ἐν ταπεινω̨̃ καθήσονται

^10:7 εἰ̃δον δούλους ἐφ' ἵππους καὶ ἄρχοντας πορευομένους ὡς δούλους ἐπὶ τη̃ς γη̃ς

^10:8 ὁ ὀρύσσων βόθρον ἐν αὐτω̨̃ ἐμπεσει̃ται καὶ καθαιρου̃ντα φραγμόν δήξεται αὐτὸν ὄφις

^10:9 ἐξαίρων λίθους διαπονηθήσεται ἐν αὐτοι̃ς σχίζων ξύλα κινδυνεύσει ἐν αὐτοι̃ς

^10:10 ἐὰν ἐκπέση̨ τὸ σιδήριον καὶ αὐτὸς πρόσωπον ἐτάραξεν καὶ δυνάμεις δυναμώσει καὶ περισσεία του̃ ἀνδρείου σοφία

^10:11 ἐὰν δάκη̨ ὁ ὄφις ἐν οὐ ψιθυρισμω̨̃ καὶ οὐκ ἔστιν περισσεία τω̨̃ ἐπά̨δοντι

^10:12 λόγοι στόματος σοφου̃ χάρις καὶ χείλη ἄφρονος καταποντιου̃σιν αὐτόν

^10:13 ἀρχὴ λόγων στόματος αὐτου̃ ἀφροσόνη καὶ ἐσχάτη στόματος αὐτου̃ περιφέρεια πονηρά

^10:14 καὶ ὁ ἄφρων πληθύνει λόγους οὐκ ἔγνω ὁ ἄνθρωπος τί τὸ γενόμενον καὶ τί τὸ ἐσόμενον ὀπίσω αὐτου̃ τίς ἀναγγελει̃ αὐτω̨̃

^10:15 μόχθος τω̃ν ἀφρόνων κοπώσει αὐτούς ὃς οὐκ ἔγνω του̃ πορευθη̃ναι εἰς πόλιν

^10:16 οὐαί σοι πόλις ἡ̃ς ὁ βασιλεύς σου νεώτερος καὶ οἱ ἄρχοντές σου ἐν πρωία̨ ἐσθίουσιν

^10:17 μακαρία σύ γη̃ ἡ̃ς ὁ βασιλεύς σου υἱὸς ἐλευθέρων καὶ οἱ ἄρχοντές σου πρὸς καιρὸν φάγονται ἐν δυνάμει καὶ οὐκ αἰσχυνθήσονται

^10:18 ἐν ὀκνηρίαις ταπεινωθήσεται ἡ δόκωσις καὶ ἐν ἀργία̨ χειρω̃ν στάξει ἡ οἰκία

^10:19 εἰς γέλωτα ποιου̃σιν ἄρτον καὶ οἰ̃νος εὐφραίνει ζω̃ντας καὶ του̃ ἀργυρίου ἐπακούσεται σὺν τὰ πάντα

^10:20 καί γε ἐν συνειδήσει σου βασιλέα μὴ καταράση̨ καὶ ἐν ταμιείοις κοιτώνων σου μὴ καταράση̨ πλούσιον ὅτι πετεινὸν του̃ οὐρανου̃ ἀποίσει σὺν τὴν φωνήν καὶ ὁ ἔχων τὰς πτέρυγας ἀπαγγελει̃ λόγον

^11:1 ἀπόστειλον τὸν ἄρτον σου ἐπὶ πρόσωπον του̃ ὕδατος ὅτι ἐν πλήθει τω̃ν ἡμερω̃ν εὑρήσεις αὐτόν

^11:2 δὸς μερίδα τοι̃ς ἑπτὰ καί γε τοι̃ς ὀκτώ ὅτι οὐ γινώσκεις τί ἔσται πονηρὸν ἐπὶ τὴν γη̃ν

^11:3 ἐὰν πληρωθω̃σιν τὰ νέφη ὑετου̃ ἐπὶ τὴν γη̃ν ἐκχέουσιν καὶ ἐὰν πέση̨ ξύλον ἐν τω̨̃ νότω̨ καὶ ἐὰν ἐν τω̨̃ βορρα̨̃ τόπω̨ οὑ̃ πεσει̃ται τὸ ξύλον ἐκει̃ ἔσται

^11:4 τηρω̃ν ἄνεμον οὐ σπερει̃ καὶ βλέπων ἐν ται̃ς νεφέλαις οὐ θερίσει

^11:5 ἐν οἱ̃ς οὐκ ἔστιν γινώσκων τίς ἡ ὁδὸς του̃ πνεύματος ὡς ὀστα̃ ἐν γαστρὶ τη̃ς κυοφορούσης οὕτως οὐ γνώση̨ τὰ ποιήματα του̃ θεου̃ ὅσα ποιήσει σὺν τὰ πάντα

^11:6 ἐν πρωία̨ σπει̃ρον τὸ σπέρμα σου καὶ εἰς ἑσπέραν μὴ ἀφέτω ἡ χείρ σου ὅτι οὐ γινώσκεις ποι̃ον στοιχήσει ἢ του̃το ἢ του̃το καὶ ἐὰν τὰ δύο ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἀγαθά

^11:7 καὶ γλυκὺ τὸ φω̃ς καὶ ἀγαθὸν τοι̃ς ὀφθαλμοι̃ς του̃ βλέπειν σὺν τὸν ἥλιον

^11:8 ὅτι καὶ ἐὰν ἔτη πολλὰ ζήσεται ὁ ἄνθρωπος ἐν πα̃σιν αὐτοι̃ς εὐφρανθήσεται καὶ μνησθήσεται τὰς ἡμέρας του̃ σκότους ὅτι πολλαὶ ἔσονται πα̃ν τὸ ἐρχόμενον ματαιότης

^11:9 εὐφραίνου νεανίσκε ἐν νεότητί σου καὶ ἀγαθυνάτω σε ἡ καρδία σου ἐν ἡμέραις νεότητός σου καὶ περιπάτει ἐν ὁδοι̃ς καρδίας σου καὶ ἐν ὁράσει ὀφθαλμω̃ν σου καὶ γνω̃θι ὅτι ἐπὶ πα̃σι τούτοις ἄξει σε ὁ θεὸς ἐν κρίσει

^11:10 καὶ ἀπόστησον θυμὸν ἀπὸ καρδίας σου καὶ παράγαγε πονηρίαν ἀπὸ σαρκός σου ὅτι ἡ νεότης καὶ ἡ ἄνοια ματαιότης

^12:1 καὶ μνήσθητι του̃ κτίσαντός σε ἐν ἡμέραις νεότητός σου ἕως ὅτου μὴ ἔλθωσιν ἡμέραι τη̃ς κακίας καὶ φθάσωσιν ἔτη ἐν οἱ̃ς ἐρει̃ς οὐκ ἔστιν μοι ἐν αὐτοι̃ς θέλημα

^12:2 ἕως οὑ̃ μὴ σκοτισθη̨̃ ὁ ἥλιος καὶ τὸ φω̃ς καὶ ἡ σελήνη καὶ οἱ ἀστέρες καὶ ἐπιστρέψωσιν τὰ νέφη ὀπίσω του̃ ὑετου̃

^12:3 ἐν ἡμέρα̨ ἡ̨̃ ἐὰν σαλευθω̃σιν φύλακες τη̃ς οἰκίας καὶ διαστραφω̃σιν ἄνδρες τη̃ς δυνάμεως καὶ ἤργησαν αἱ ἀλήθουσαι ὅτι ὠλιγώθησαν καὶ σκοτάσουσιν αἱ βλέπουσαι ἐν ται̃ς ὀπαι̃ς

^12:4 καὶ κλείσουσιν θύρας ἐν ἀγορα̨̃ ἐν ἀσθενεία̨ φωνη̃ς τη̃ς ἀληθούσης καὶ ἀναστήσεται εἰς φωνὴν του̃ στρουθίου καὶ ταπεινωθήσονται πα̃σαι αἱ θυγατέρες του̃ ἄ̨σματος

^12:5 καί γε ἀπὸ ὕψους ὄψονται καὶ θάμβοι ἐν τη̨̃ ὁδω̨̃ καὶ ἀνθήση̨ τὸ ἀμύγδαλον καὶ παχυνθη̨̃ ἡ ἀκρίς καὶ διασκεδασθη̨̃ ἡ κάππαρις ὅτι ἐπορεύθη ὁ ἄνθρωπος εἰς οἰ̃κον αἰω̃νος αὐτου̃ καὶ ἐκύκλωσαν ἐν ἀγορα̨̃ οἱ κοπτόμενοι

^12:6 ἕως ὅτου μὴ ἀνατραπη̨̃ σχοινίον του̃ ἀργυρίου καὶ συνθλιβη̨̃ ἀνθέμιον του̃ χρυσίου καὶ συντριβη̨̃ ὑδρία ἐπὶ τὴν πηγήν καὶ συντροχάση̨ ὁ τροχὸς ἐπὶ τὸν λάκκον

^12:7 καὶ ἐπιστρέψη̨ ὁ χου̃ς ἐπὶ τὴν γη̃ν ὡς ἠ̃ν καὶ τὸ πνευ̃μα ἐπιστρέψη̨ πρὸς τὸν θεόν ὃς ἔδωκεν αὐτό

^12:8 ματαιότης ματαιοτήτων εἰ̃πεν ὁ 'Εκκλησιαστής τὰ πάντα ματαιότης

^12:9 καὶ περισσὸν ὅτι ἐγένετο 'Εκκλησιαστὴς σοφός ἔτι ἐδίδαξεν γνω̃σιν σὺν τὸν λαόν καὶ οὐ̃ς ἐξιχνιάσεται κόσμιον παραβολω̃ν

^12:10 πολλὰ ἐζήτησεν 'Εκκλησιαστὴς του̃ εὑρει̃ν λόγους θελήματος καὶ γεγραμμένον εὐθύτητος λόγους ἀληθείας

^12:11 λόγοι σοφω̃ν ὡς τὰ βούκεντρα καὶ ὡς ἡ̃λοι πεφυτευμένοι οἳ παρὰ τω̃ν συναγμάτων ἐδόθησαν ἐκ ποιμένος ἑνὸς καὶ περισσὸν ἐξ αὐτω̃ν

^12:12 υἱέ μου φύλαξαι ποιη̃σαι βιβλία πολλά οὐκ ἔστιν περασμός καὶ μελέτη πολλὴ κόπωσις σαρκός

^12:13 τέλος λόγου τὸ πα̃ν ἀκούεται τὸν θεὸν φοβου̃ καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτου̃ φύλασσε ὅτι του̃το πα̃ς ὁ ἄνθρωπος

^12:14 ὅτι σὺν πα̃ν τὸ ποίημα ὁ θεὸς ἄξει ἐν κρίσει ἐν παντὶ παρεωραμένω̨ ἐὰν ἀγαθὸν καὶ ἐὰν πονηρόν

Книго

[X]